در این مقاله می خوانیم که آرمان شهر تنها ذهن فیلسوفان و به ویژه فلیسوفان سیاست را به خود مشغول نداشته بلکه از دانشمندان تجربی تا هنرمندان را هم به تفکر واداشته است. اما برداشت دینی از مفهوم آرمان شهر و عناصر و مولفه های آن و شرایط تحقق آن و الگوهای ذهنی و عینی آن رنگ و بویی خاص به این موضوع می بخشد.

مهم ترین عنصر و مولفه ی بنیادین صورت بخش آرمان شهر دینی، از نگاه نگارنده، فرهنگ دینی است، که هم اولویت دارد و هم اولیت.

لذا چند بررسی در دستور کار قرار دارد. یکی این که «فرهنگ دینی، که اصلی ترین مولفه ی شکل دهنده ی آرمان شهر دینی است و راه های الگوپذیری از آن چیست؟»، و مهم تر از آن «نحوه ی سلوک و رویارویی انسان عصر حاضر با فرهنگ دینی چگونه باید باشد؟».

نویسنده، پاسخ سوالات اصلی خود را با رجوع به حاملان راستین رسالت و هادیان متعالی بشریت، یعنی اهل¬بیت عصمت و طهارت(ع) یافتنی می داند. فرهنگ اهل بیت(ع) زیربنایی دارد و روبنایی. تا زیربنای فرهنگ اهل بیت(ع) در دو ساحت عقیده و عمل انسان مسلمان معاصر نهادینه نشود، نوبت به روبنا نمی رسد و هر تلاش روبنایی در ترویج این فرهنگ ناب دچار کاستی خواهد بود.

نگارنده معتقد است زیربنای فرهنگ اهل بیت(ع) ارتباطی در چهار ساحت دارد؛ رابطه ی انسان با خدا، رابطه ی انسان با خود، رابطه ی انسان با انسان های دیگر و رابطه ی انسان با طبیعت و جهان پیرامون خود.

همچنین نویسنده متذکر است که در نگاه آرمانی باید مراقب سقوط در ورطه ی ایده آلیسم و ذهن گرایی بود. آرمان شهر دینی یک ایده ی واقع گرایانه است و هرگونه ذهن گرایی و ایده آل سازی افراطی آسیبی است که مانع تحقق آن می شود.