در این مقاله ابتدا میان روششناسی امـامت پژوهی (یعنی پژوهشهایی که موضوع آن ها امامت است) و روش شناسی فهم کلام امام (یعنی پژوهش هایی که موضوع آن ها سخن معصوم است) تفکیکی منطقی ترسیم شده است. پس از تبیین تفکیک فوق برای تـحلیل روش شناسی امامت پژوهی، بهترین طریق، شناخت روش در پرتو دانش، تشخیص داده شده است.
در این راستا دانشهایی که به مسألهی امامت میپردازند، به دو دستهی ذیل تقسیم شده اند:
۱) دانش مخبر (اطلاع دهنده ی اخبار امامت)؛
۲) دانش مبیّن (تبیین کننده ی مسأله ی امامت).
به همین ترتیب دانش های دستهی اول، یعنی دانش های مخبر، خود به دو بخش تقسیم شده اند:
۱) دانش هایی که اخبار امامان علیهم السّلام را به ما می دهند؛
۲) دانش هایی که خبر صحیح و معتبر را تشخیص می دهند.
سپس دانشهایی که عهده دار هـریک از وظـایف فوق الذکر هستند، به ترتیب برشمرده شده و روش خاص هریک تبیین میشود. لازم به ذکر است که نقش دانش هایی که به تبیین مسألهی امامت می پردازند، معین نمودن رابطه ی متقابل امامت با خدا، انسان، جامعه و جایگاه درست آن در جغرافیای جهان بینی انسانی است.
دیدگاهتان را بنویسید