ایده‌ی اصلی و بنیادین جستار پیش‌رو این است که اگر در عصر حاضر،و هر عصری،بخواهیم نسخه‌ای تمام عیار از ساختارهای جامعه‌ی دینی را ترسیم‌ نماییم،این امر گرهی ناگشودنی و وابستگی تام و تمام به گفتمانی دارد که‌ بعث در آن صورت پذیرفته است.غایت بعث آخرین پیامبر گویای مسیری‌ است که جوامع بشری برای تحصیل سعادت،در کامل‌ترین شکل خود و فراگیرترین وضعیت،باید طی نمایند. ویژگی منحصر به فردی که ساختارهای جامعه‌ی دینی در گفتمان غایت‌ شناختی بعث براساس آن شکل می‌گیرند و از سکولاریزم و التقاط و تحجر و ارتجاع متمایز می‌گردد،همانا توجه توأمان به ماده و معنا،دین و دنیا،دین و سیاست دنیا و آخرت و مرتبط دانستن این زوج‌هاست.افقی که در گفتمان بعث برای ترسیم ساختارهای جامعه‌ی دینی مطلوب گشوده می‌شود، نه با سکولاریزم سازگار است،که با تأکید بر دنیا،دین را از عرصه به حاشیه‌ می‌راند، و نه با تحجر،که دنیا و سیاست و حکومت را ناسازگار با شأن‌ قدسی دین می‌داند.سکولاریزم بر یک مبنا دین را از امور دنیوی و نظام‌ اجتماعی زندگی بشر جدا می‌کند و تحجر برمبنای دیگر،ولی در عین حال‌ نتیجه‌ی عملی هر رویکرد یک چیز است؛تفکیک دین و دنیا و دین و سیاست. در این جستار،ترسیم غایت‌شناختی ساختارهای جامعه‌ی دینی مطلوب،با بررسی موضوعی اندیشه و آراء بنیان‌گذار کبیر انقلاب اسلامی،حضرت‌ امام خمینی قدس سره، در چارچوب گفتمان بعثت، طی چند فصل صورت‌ می‌پذیرد. بحث با مقدمه‌ای شامل طرح مسأله‌ای اصلی تحقیق و چارچوب‌ آن و همچنین فرضیه‌ای که این تحقیق به دنبال اثبات آن است،آغاز می‌شود و سپس ویژگی‌های جامعه‌ی دینی مطلوب ترسیم می‌گردد.پس از آن غایت‌ بعثت در گفتمان فلسفی-عرفانی امام خمینی قدس سره مورد بازخوانی قرار می‌گیرد و آخرین بخش از مقاله،مقایسه‌ی شناخت امام خمینی قدس سره از بعثت و غایت‌ آن در چارچوب مبانی ساختاری شکل‌دهنده‌ی جامعه‌ی دینی مطلوب،با آراء برخی روشنفکران معاصر است.