مقاله‏ ى حاضر، که به آسیب‏ شناسى تربیت و معرفت دینى مى‏ پردازد، از یک مقدمه، شش فصل و نتیجه ‏گیرى تشکیل شده است. نگارنده در مقدمه، به بحث اهمیت عام این موضوع و مسائل آن در میان افراد و جوامع دینى مى‏ پردازد و مؤلفه‏ هاى آسیب ‏شناسى دینى و چالش ‏هاى آن را مورد مداقه قرار مى‏ دهد.

بخش دوم، اهمیت و مؤلفه‏ هاى آسیب‏ شناسى تربیت و معرفت دینى را از نگاه بنیان گذار حکومت دینى در قرن بیستم، مورد بررسى قرار مى ‏دهد و بدین وسیله الگوى صحیح آسیب‏ شناسى معرفت و تربیت دینى را، از منظر آن بزرگ مرد، تعیین مى ‏کند.

در بخش بعدى سمانتیک و معناشناسى آسیب ‏شناسى تربیت و معرفت دینى به بحث گذاشته مى ‏شود و پس از ذکر تاریخچه ‏ى مجمل ورود معناشناسى آسیب ‏شناسى به ادبیات علوم اجتماعى، آن را در حوزه ‏ى دین پژوهى مورد بررسى قرار داده و تعریف دقیقى از مقوله‏ ى مورد بحث، در همان چارچوب، ارائه مى ‏دهد.

شناخت عوامل و مؤلفه‏ هاى آسیب‏ شناسى تربیت و معرفت دینى و تقسیم آن به دو دسته‏ ى کلى درونى و بیرونى و بررسى نقش خواص در ایجاد آسیب‏ ها و نیز ویژگى بازدارندگى ایشان از آسیب، در صورت عمل درست به رسالت خویش، مى‏ پردازد. در فصل بعد تحریف و واژگونى حقایق ناب اسلام، به عنوان مهم ‏ترین عامل آسیب‏ رساننده به تربیت و معرفت دینى و زیربنا و اساس هر آسیب دیگر، معرفى و بررسى مى‏ شود و با اتکا به آراء و اقوال استاد مطهرى(ره)، که خود پیشگام آسیب‏ شناسى دینى عصر حاضر بود، مواردى از این آسیب‏ ها ذکر مى‏ گردد.

بخش بعدى به عنصر خرافه، ارتجاع و بدعت و تأثیرات مخرب آن ها بر تربیت و معرفت دینى اختصاص یافته است. این بخش نیز متکى به آراء و آثار استاد مطهرى(ره) مى ‏باشد. در پایان پس از ذکر یکى دیگر از مهم ‏ترین عوامل مؤثر در آسیب‏ شناسى تربیت و معرفت دینى، یعنى برداشت‏ هاى التقاطى و روشنفکر مآبانه، به نتیجه‏ گیرى پرداخته مى‏ شود.