در بخش نخست سلسله مباحث «تاریخ تحولات فکرى دانشگاه» از سیر تاریخى آموزش عالى در ایران سخن گفتیم و چگونگى پیدایش دانشگاه هاى جدید را به نظاره نشستیم، سپس خصوصیات مجامع دانشجویى را برشمردیم. پس از مقدمات یاد شده، نگاهى به جریان هاى مؤثر در تحولات فکرى دانشگاه داشتیم و آن ها را در چهار جریان استبداد استعمارى، روشنفکرى لائیک، روشنفکرى دینى و مذهبى اصیل تقسیم نمودیم. پس از آن که ویژگی هاى چهار گروه مذکور را مورد تأمل قرار دادیم، تاریخ حیات دانشگاه را به دوره هاى مختلفى به شرح ذیل تقسیم کردیم:
الف: دوره پیش از پیروزى انقلاب
۱٫ پیش از شهریور سال ۱۳۲۰؛
۲٫ از شهریور ۲۰ تا آغاز نهضت امام خمینى و ۱۵ خرداد ۴۲؛
۳٫ از خرداد ۴۲ تا پیروزى انقلاب در سال ۵۷٫
ب: دوره پس از پیروزى انقلاب
۱٫ از پیروزى انقلاب تا انقلاب فرهنگى و تعطیلى دانشگاه ها؛
۲٫ سال هاى تعطیلى دانشگاه و فعالیت هاى شوراى انقلاب فرهنگى تا بازگشایى دوباره دانشگاه؛
۳٫ از بازگشایى دانشگاه تا زمان حال.
پس از تقسیم بندى یاد شده به تبیین شاخص هاى فکرى و عناصر تأثیرگذار بر مجامع دانشجویى در مقاطع اول و دوم از دوره نخست پرداختیم. از مقطع دوم، یعنى سال هاى پس از شهریور ۲۰ فقط تا آستانه ظهور جبهه ملى و شیوع گرایش هاى لیبرال – ناسیونالیستى در دانشگاه پیش آمدیم و پس از آن را در این نوشتار خواهیم پرداخت.
دیدگاهتان را بنویسید