۱) ارزنده فر، رؤیا(۱۳۸۷)، جمع امامت و خاتمیت، بینات، ش۳٫

چکیده:

سنگ بنای تشیع، امامت و حجیت قول و فعل امام است؛ حجیتی که از علم تام و منبعث از یقین و برگرفته از سخنان نبی(ص) و استنباط از کتاب و سنت و الهامات الهی است. شیعیان در بالاترین سطح تفسیر خود از مقام پیامبران(ص) او را در مقام شارع و خاتم النبیین می نشانند و امامان شیعه(ع) را مفسران، بلکه راسخان در علم و صاحبان تأویل می دانند، نه شارعان و صاحبان شریعتی ناسخ شریعت خاتم النبیین، و نه بر اساس آنچه روشنفکران غربی و دینی از آن استنباط کرده اند. کارکرد امام در مقام صاحب تأویل و تفسیری در باطن شریعت و حفظ و صیانت از دین پیامبر(ص) است، که البته با مقام پیامبر(ص) به عنوان شارع فرق دارد. آنان حافظان و مستحفظان شریعت اند؛ پس باید عالم به همه ی آنچه که بر پیامبر (ص) نازل شده است باشند.

۲) حسینی، سید جواد(۱۳۸۷)، امامت امام حسن مجتبی(ع) از منظر روایات، مبلغان، ش۱۰۷٫

چکیده:

در این مقاله آمده است که تعیین خلیفه و جانشین و امام پس از پیامبر(ص) به امر و فرمان الهی است و پس از آن که امامت امام حسن(ع) را در گفتار نورانی پیامبر(ص) در منابع اهل سنت و روایات شیعه بررسی می کند، به تبیین امامت ایشان در کلمات ائمه ی طاهرین(ع) می پردازد. همچنین در این مقاله به ذکر کرامات و معجزات این امام همام(ع) به عنوان راه دیگری برای اثبات امامت می پردازد.

۳) محمدی، رمضان(۱۳۸۷)، امامت در اندیشه و کلام حضرت زهرا(س)، کتاب زنان، ش۳۹٫

چکیده:

قول و فعل و تقریرات حضرت زهرا(س) به عنوان بانوی نمونه اسلام،…